Wymarłe miasto

Bernard powtarza pytania. Następuje kilka chwil jazgotu
- Cholernie ciężko go zrozumieć. Mówi że plemię liczy około pięćdziesięciu osób, wydaje się nie rozumieć pozostałych pytań. Mówi że nic nie wie o żadnym człowieku. Hm. Uhm. Mówi ze na pewno by wiedział gdyby do plemienia dotarł jakiś człowiek bo zawsze jest to powód do radości i ucztowania. - Znowu mówi kilka słów po gaelicku - stwór szybko odpowiada - mówi ze to jedyny bezpieczny sposób żeby przejść. Tak sądzę.
Clark nachyla się do ciebie - Szefie, myślę że gdybyśmy sami przechodzili przez te pułapki to już byśmy byli po drugiej stronie...

"Myślę tak samo, ale ... na razie będziemy zakładać ze plemię nie musi mieć konkretnie wrogich zamiarów. A 50 sztuk... Clarkie - pomyśl - zanim ich wystrzelamy mogą nas obleźć jak karakany. Jeśli miałoby dojść do walki - to tak jak do rozmów dyplomatycznych - na naszych zasadach. Nie będziemy ryzykować strzelaniny wcześniej, niż zanim cale to miejsce "rytuału" nie zostanie przez nas otoczone, a RKM - ustawiony."

Cała wypowiedź nie jest zbyt głośna. Alexander nie jest przekonany, czy stwór naprawdę nie zna jego języka.

"Zapewnij go jeszcze, że jak na razie wierzymy że porwanie naszej towarzyszki jest nieporozumieniem, a jego atak na Rene - wynikiem obrony terytorium."

Stwór zaczyna szybko jazgotać. Bernard na początku niepewnie a potem coraz natarczywiej zaczyna do niego coś mówić. Dopiero kiedy brzydalem potrząsa ten uspokaja się i powtarza wolniej
- Hmm... wciąż trochę trudno go zrozumieć. Mówi że jeśli chodzi o pojmaną Hazatkę to bierze ona teraz udział w rytuale i nie można go przerywać... chyba...

Co oni z tymi Hazatami ? przecież ona chyba nawet...

"Oo ?A czemuż nie można przerywać ? I na czym ten rytuał polega, aa?"

jeszcze chwilę temu nie wiedział nic o pojmanym człowieku, a teraz ... no no

"przekaż mu że przestaję wierzyć w jego szczerość, i że przy całym swoim opanowaniu, zaczynam dzięki niemu rozpatrywać bardzo nieprzyjemną opcję skrzywdzenia jego plemienia. Przekaż mu że to ostatnia szansa."

Zamiast odpowiedzi musicie przez dwie minuty słuchać ożywionej dyskusji pomiędzy nimi. W jej czasie młody robi się coraz bardziej czerwony aż w końcu nie wytrzymuje i zaczyna na skulonego stworka prawie wrzeszczeć.
W końcu bierze głęboki oddech. - Proszę wybaczyć sir ale ten tu nijak nie daje sobie wytłumaczyć że nie jestem Hazatem. Kiedy próbuje go wypytać o rytuał odpowiada mi, ale używa słów których za stwórcę nie mogę zrozumieć. To wszystko to jakiś bełkot... -

"No nic, Bernie. I nie drzyj gęby - obudziłbyś zmarłych tym wrzaskiem..."

Alexander kończy spytki.

Czy może to rytuał oczyszczenia z promieniowania ? Znaleźli ją na terenie, który miejscami niemal świecił...

"Koniec rozmów na teraz. Niech prowadzi, i nie odzywa się nie-pytany."

Ruszacie w dalszą drogę. Trochę to dziwnie brzmi w kontekście pomieszczenia 50 na 50 metrów. Po pół godzinie docieracie do przeciwległej ściany i brzydal robi ponowny nawrót, znowu dwa kroki bliżej przejścia dalej. W tym tempie przed wami jeszcze z dziesięć godzin marszu...

Twarz Alexandra rozciąga sie w złośliwym uśmiechu. Pyta szeptem Bernarda, jak jest po ichniemu "szybciej", po czym zaczyna niemal deptać po stworze, zmuszajac go do szybszego poruszania się. Jeśli stwierdza że mutas zaczyna pankować - zwalnia, aby ten mógł swobodnie wyminąć pułapkę. A potem "pogania" go dalej.

Chociaż stworek zaczął żałośnie popiskiwać to wasze tempo wcale aż tak bardzo się nie zwiększa. Ludzie za tobą zaczynają cicho sarkać zniecierpliwieni. Zresztą w twojej głowie również pojawia się zimna jak lód myśl
kpi sobie z nas. celowo nas opóźnia. ukarać go, zabić - to najlepszy sposób!

To tak żałosna pierdoła że chyba naprawdę nie mozę szybciej...

"Spytaj do ile jeszcze."

Alexander mierzy złym wzrokiem podwładnych, i rzecozwym tonem przekazuje Bernardowi.

Stwór wzdrygnął się kiedy usłyszał pytanie
- Mówi że bezpieczna trasa jest długa -
kłamie

Alexander zamiera na chwilę usłyszawszy odpowiedź stwora...

Po czym jego ręka wystrzeliwuje do przodu, chwyta zdrową dłoń mutanta, i łamie mu dwa palce, sycząc przy tym: "Łżesz". Gwałtownie odwraca się do Bernarda, i mówi głosem zdradzającym tłumiony gniew:

"Niech wskaże tą "długą drogę""

Następnie zmusza mutanta do szybkiego niemal-biegu wskazaną ścieżką.

Kiedy popychasz mutanta przed siebie ten wydaje z siebie przerażony okrzyk i w ostatniej chwili odskakuje przed ostrą jak brzytwa szybą która pojawia się prawie znikąd. Odskakuje w ścieżkę pomiędzy wrakami, jedną z tych które dotychczas tak uparcie ignorował twierdząc że są zbyt niebezpieczne...
Kiedy orientuje się o tym i widzi spojrzenia twoich ludzi rzuca się szczupakiem pomiędzy wraki schodząc wam z linii ognia.

Takiś szczwany!

Alexander błyskawicznym ruchem odpina od paska metalową, wypełnioną wodą manierkę, wskakując jednocześnie na wrak samochodu, za który skoczył mutant. Z góry namierza jego pozycję, po czym ciska precyzyjnie w nogę stwora blisko kilogramowym, jajowato ukształtowanym, całkiem aerodynamicznym ciężarem.

Przy twojej miękkości powinno cię to zatrzymać

Nastepnie, obserwując stwora, wysyła na "niebezpieczną ścieżkę", dwóch najemników, któzy mają go przyciągnąć\przyprowadzić.

Po rzuceniu słyszy bolesny jęk ale stwór niemal natychmiast przetacza się głębiej w ciemność, pomiędzy wraki. Nie jesteś pewien w co go trafiłeś a mdłe światło latarki tylko pogarsza sprawę, oślepiając cię i sprawiając że wszystkie cienie wydają się być głębsze. Nagle zdajesz sobie sprawę z cichego trzeszczenia dobiegającego spod twoich stóp, jakbyś swoim ciężarem docisnął bardzo już naprężoną sprężynę...